Որոշեցի գրել: Գիտեմ չես կարդալու, դու շատ զբաղված ես, դու ժամանակ չունես իմ ցնդաբանությունները կարդալու համար, դու առհասարակ կարդալու ժամանակ չունես:
Բայց քեզ եմ գրում ու իմ նամակում ես չեմ նշում հասցե
Դու զբաղված ես չգիտեմ ինչով, իսկ ես զբաղված եմ քեզ մոռանալու միակ ձգտումով: Բայց քեզ հիշելը դարձել է այնպիսի բնական պահանջ, ինչպիսին ասես ամեն անգամ ուտելուց հետո խոզանակով ատամները լվանալը: Քեզ մոռանալը նույնն է ինչ խմել թեյ առանց շաքար կամ էլ նստել տրանսպորտ ու չունենալ հարյուր դրամ:
Եվ քեզ եմ հիշում. հիշում եմ անգամ փողոցն անցնելիս ու իմ պատճառով կամ քո պատճառով առաջանում է երկա~ր խցանում: Քեզ եմ ես հիշում լվացք փռելիս ու դեռ կարգին լվացքը չփռած՝ պարանից արդեն հավաքում եմ չոր հագուստը իմ:
Ինչ եղավ-չեղավ, թո՛ղ իմ հշելուն, քեզ ինձ հիշելով մի՛ ծանրաբեռնիր, դու զբաղված ես չգիտեմ ինչով, իսկ ես զբաղված եմ քեզ հիշելով: Դե եղավ այն, ինչ-որ եղավ. մենք բաժանվեցինք, բայց բաժանվեցինք ոչ թե երկուստեք զինադադարով, այլ այն երդումով, որ միմյանց հանդեպ քեն ենք պահելու այնքան ժամանակ, մինչև, որ մեզանից մեկը չի եղել ոտնատակ: Բայց արի ու տես, որ մենք երկուսս էլ հաղթող դուրս եկանք:
0 comments :
Post a Comment