Փոքր մարդատար վերելակների հատակի մակերեսը հազիվ 1,5 քառակուսի մետր է: Դռները փակվում են, եւ հայտնվում ես բավականին դանդաղագնաց սարկաֆագի մեջ եւ սպասում երանելի պահին, երբ դռները նորից կբացվեն:Մենակ լինելու ժամանակ դա հարմար պահ է մտքերը կարգի բերելու, այդքան ուղղահայաց ճամփորդության նպատակները հստակեցնելու համար: Սակայն երբեմն վերելակ են նստում այլ մարդիկ:
Անծանոթ:
Ծանոթներ եւս նստում են, ես նրանց ճանաչում եմ, քանի որ արդեն տասը տարուց ավել է պարբերաբար հանդիպում եմ հարեւաններիս վերելակում, բայց միեւնույնն է, ժամանակ առ ժամանակ, ավելի ճիշտ` շատ հաճախ հանդիպում են անծանոթ մարդիկ: Նայում ես` գնումներով, տան բանալիները ձեռքներին. հաստատ բնակիչներ են, բայց ամեն անգամ նոր բնակիչնե՞ր: Որտեղի՞ց են հայտնվում նրանք, եւ ո՞ւր են գնում: Դե հա, պարզ է` տուն են գնում, բայց ո՞րերորդ հարկ, միգուցե շենքը եւս մի 10-15 հարկ ունի, ու ես դրա մասին չգիտեմ...
Բայց սա այն չէ, ինչի համար ես պատրաստել եմ թեյս, նստել լուսամուտի մոտ եւ խլում եմ ձեր ժամանակը:
Խոսքս հայացքների մասին է, վերելակում հանդիպող հայացքների: Եթե նկատել եք, մարդիկ` հատկապես անծանոթները, վերելակների մեջ կախում են գլուխները կամ, ասենք, ինչ-որ հեռավոր տեղ նայում: Իրար դեմքի չեն նայում: Եւ իրոք; Ախր ինչպե՞ս նայեն: Այդքան մոտիկից, շունչ առ շունչ, պռունկ առ պռունկ եւ մեկ էլ դրան գումարած` նաեւ հայացք առ հայա՞ցք: Մարդկանց հոգիները երեւում են աչքերի մեջ: Սրան ես, կարելի է ասել, հավատում եմ, եւ եթե այդպես է, ուրեմն մարդիկ խուսափում են անծանոթներին ցույց տալ իրենց հոգին: Չէ՞ որ անծանոթը կարող է անցնել սահմանը, նայել հեռուն, բացահայտել տարիներով թաքցրած գաղտնիքը, գործած մեղքերը... Այդ թվում` ենթագիտակցական մեղքերը:
Փառք Աստծո, հիմա վերելակներում գովազդներ են կպցնում: Եւ մարդիկ իրար հոգի "ուտելու" փոխարեն կարող են գովազդային հայտարարություններ կարդալ:
Եւ վերջում մի դիտարկում էլ անեմ: Ուշադիր եղեք, երեխաները վերելակներում նայում են ուղիղ մարդկանց աչքերի մեջ...
0 comments :
Post a Comment