Վերջերս Խալեդ Հոսեյնիի "Քամիների հետեւից վազողն" էին կարդում: Հիասքանչ գիրք է, եւ պատմությունն էլ ոչ մեկին անտարբեր չի թողնի: Բայց մի բան, ուղղակի սովորական մի դրվագ կուզենայի առանձնացնել: Պահը, երբ աֆղանստանցի երեխաները իմանում են, որ իրենց նայած վեսթերններում կովբոյները եւ շերիֆները պարսիկներ չեն, ամերիկացի դերասաններ են, խոսում են ուրիշ լեզվով եւ դա ընդամենը թարգմանություն է: Ինչքան մեծ էին նրանց զարմանքն ու հիասթափությունը...
Մյուս կողմից, փորձելով ինձ էլ հիշել այդ երեխաների տարիքում, ես հասկացա, որ մոտավորապես նույնպիսի զգացողություններ էլ ես եմ ունեցել: Չէ, ես գիտեի, որ ամեն ինչ նայում եմ ռուսերենով, բայց չէի կարծում, որ այդ դերասանները, նույն, օրինակ, Ռեմբոյի դերում խաղացող Ստալոնեն, ռուսերեն չգիտեն կամ իրենք իրականում ուրիշ լեզվով են խոսում: Իհարկե ես մտածում էի, որ եթե առիթ լինի հանդիպելու, ես նրանց հետ անպայման ռուսերենով կխոսեմ, բայց սա ուրիշ թեմա է, իսկ ես այսօր թեյս լցրել եմ այլ բանի մասին խոսելու համար:
Այ, ցույց էին տալիս մոլագարների, մարդկանց առեւանգող, սպանող, հոշոտող, թալանող, բռնաբարող մարդկանց մասին կինոներ: Դրանք ինչքան էլ փախչեին, միեւնույնն է, ինչ-որ մի զիլ քննիչ կգտնվեր, ով աշխատանքից հեռացվելու գնով էլ կբռներ կամ կսպաներ վատ հերոսին եւ կլիներ հեփի էնդ: Կամ` եթե ինչ-որ մեկին չարամտորեն ուզում էին նստեցնել, անպայման վերջում ամեն ինչ իր տեղն էր ընկնում, մարդուն բաց էին թողնում եւ նորից` հեփի էնդ:
Եւ դա շատ նորմալ էր թվում` մանավանդ այդ փոքր տարիքում, եւ ես նույնիսկ մտածում էի, որ դա այնտեղ է, այն հեռավոր ռուսաամերիկաներում, իսկ մեզ մոտ` այստեղ, ընդհանրապես այդպիսի բաներ լինել չեն կարող, ինչպե՞ս կարող են նման բաներ լինել: "Բա մեզ մոտ էդպես բան կանե՞ն",- մտածում էի ես:
Միամիտ էի: Բայց ողջ հարցն այն է, որ մարդ պետք է ունենա վստահություն` իր սեփական երկրում միամիտ լինելու համար:
Հիմա, ցավոք, ոչ ոք այլեւս միամիտ չէ: Ու վերջին դեպքերն էլ եկան հաստատելու, որ մենք ապրում ենք ոչ պակաս հոլիվուդյան բլոքբաստերում, որտեղ հին, մարդակեր մաֆյոզին ազատ են արձակում, իսկ դժբախտ պատահարից տուժածին միանշանակ եւ օրենքի ողջ խստությամբ դատում, որ կան մարդիկ, ովքեր ընդունակ են սպանելու մի ամբողջ ընտանիք, եւ կա արդարադատություն, որը կարող է նահանջի ուղիներ ապահովել հանցագործի համար... Իսկ զիլ հերոսներ ինչ-որ չկան:
0 comments :
Post a Comment