"Կարո՞ղ ա Էջմիածին ես գնում"` հարցնում են ինձ ամեն անգամ Մաշտոցի պողոտայում, Ամիրյան խաչմերուկից ներքեւ, Խորենացի չհասած: Պատասխանում եմ ոչ միշտ, հիմնականում, ինչպես գրեթե բոլորը, առանց որեւէ արձագանքի անցնում եմ տաքսիստների կողքով: Բայց երբեմն նրանց հարցն առաջացնում է էկզիստենցիալ մտքեր:
Ի՞նչ գիտեմ ես, թե ուր եմ գնում, եւ ինչ գիտեմ, որ Էջմիածին չեմ գնում: Միգուցե պե՞տք է Էջմիածին գնալ:
Պատկերացրեք` քայլում ես քեզ համար Կենտրոնում, անցնում նշածս տարածքով ու լսում "Կարո՞ղ ա Էջմիածին ես գնում" արտահայտությունը: Քանի որ առանձնապես ոչ մի տեղ չէիր գնում, որոշում ես գնալ Էջմիածին, հասնում ես ճիշտ այն պահին, երբ Մայր տաճարում մատուցվում է պատարագ, մտնում ես ներս, տեսնում արծաթե ու ոսկյա ջահերը, լսում թավ բարիտոնը եւ հասկանում, որ հավատում ես, լույս է իջնում քո վրա եւ Սուրբ Հոգին համբուրում է ճակատդ, ինչից հետո դու ուխտագնացություն ես անում Երուսաղեմ, Իսրայելում սիրահարվում ես մի կնոջ, ամուսնանում, ապրում Գազայի հատվածին հարակից վայրում եւ տասը տարի անց մահանում պաղեստինցի մահապարտի պայթեցրած բոմբից, որի համար նա կսանա ուղիղ քառասուն կույս Ջեննաթի այգիներում...
Չէ, չէ. չէ... Գանք հետ:
Ոչ թե Գազայի հատված, այլ Երեւան, Մաշտոցի պողոտա, Ամիրյան խաչմերուկից մի քիչ ներքեւ: Ու՞ր եմ գնում: Ենթանդրենք Էջմիածին: Իսկ այնտեղ կա՞, օրինակ, թեյի խանութ: Թեեւ` դա կարեւոր չէ: Ուղղակի մի քիչ դիսկոմֆորտ է առաջանում: Տաքսիստները պարզապես չեն նկատում, որ ամեն օր նույն հարցով դիմում են նույն մարդկանց, իրենց գործն է այդպիսին` անընդհատ կանչել պոտենցիալ ուղեւորների: Եւ նրանք չեն էլ պատկերացնում, որ պոտենցիալ ուղեւորներից որեւէ մեկի մոտ կարող են "գնա՞լ, թե՞ չգնալու" պես հարցեր առաջանալ:
"Կարո՞ղ ա Էջմիածին ես գնում": Ես վստահ եմ, որ եթե հանկարծ օրերից մի օր ես որոշեմ այցելել Էջմիածին, ապա այս տաքսիստները պարզապես հօդս կցնդեն: Հին ու բարի պոդլիության օրենքով:
0 comments :
Post a Comment