Նյու Յորքի վրա սեւ ապմեր են կուտակված: Աղետն այլեւս փաստ է, եւ այն սեւ ապերի քուլաներով նստած է Խաղաղության արձանի, Մանհեթենյան երկրաքերերի վրա: Սեւ ամպերից բացի, երկնքից կախված են թունավոր սպիտակ գնդերը, մահաբեր կապսուլաները, որոնք կարող են իրենց լպրծուն պարունակությունը լցնել նյույորքցիների գլխին, ինչը կլինի աշխարհի մեծագույն քաղաքներից մեկի կործանման վերջին շտրիխը: Քաղաքը նեխում է: Քաղաքն այլեւս փրկության հույս չունի:
Սա այն է, ինչի մասին վերջերս հաճախ եմ մտածում աշխատանքի վայրում (ցրելով ոմանց սին կասկածները` տեղեկացնեմ, որ ձեր խոնարհ ծառան, բացի թեյ խմելուց եւ լուսամուտից նայելուց, նաեւ աշխատում է): Գալիս եմ գործի տեղը եւ ուշ թե շուտ աչքս ընկնում է աղետալի վիճակում գտնվող Նյու Յորքի վրա, եւ սիրտս ճմլվում է: Ո՞նց կարող է նեխել կամ փտել Նյու Յորքը, ախր դա Գոձիլայի, Բրյուս Ուիլիսի եւ Սինատրայի քաղաքն էր, ինչպե՞ս կարելի էր թույլ տալ, որ նման քաղաքը փտի:
Կամ էլ` մտքիս է գալիս նեխած/փտած կապիտալիզմ արտահայտությունը: Օօօօ, տեսնեին սա մատերիալիստ կոմունիստները իրենց "ուտոպիստական" ԽՍՀՄ-ի ժամանակներում, չէին կարողանա զերծ մնալ նախախնամության մասին խոսքերից եւ "Աստծո մատը խառն է" արտահայտությունից: Սա, ախր, հենց նրանց գաղափարախոսության մարմնավորումը կլիներ:
Իսկ ես շարունակում եմ նայել հուշանվեր-քաղաքին: Մի ժամանակ այն իրոք մաս է կազմել մեծ, իսկական Նյու Յորքի, հետո նրան պոկել-բերել են այստեղ, մեզ մոտ` իր մեծ հայրենիքից ուղիղ կես աշխարհ հեռու, որպես հուշանվեր: Ու այն փտել է: Ես ուզում եմ համոզել ինքս ինձ, որ նեխումը կապված է ոչ հերմետիկության, բակտերիաների եւ այլ, ռացիոնալ պատճառների հետ: Ես այդպես ուզում եմ: Քանի որ չեմ ուզում մտածել, թե ինչ-որ մեկի կողմից բերված հուշանվերը փտել է իր իսկ ունեցած հուշերի հետ միասին. փտում են հուշերը` փտում է հուշանվերը: Ոչ: Ես այդպես չեմ ուզում:
0 comments :
Post a Comment