Մաշված հողաթափ-նապաստակհագած ոտքերը ցատկում էինհամատարած ցեխաջրի մեջ տեղ-տեղ երեւացող համեմատաբարպինդ եւ չոր կղզյակների վրայով:Աղջիկը վազում էր ինչքան ուժուներ արագ, բայց միեւնույնժամանակ զգույշ` վարդագույնծաղկավոր խալաթը եւ աստվածմի արասցե` դրա տակի մուգկանաչ թավշյա սպորտայինհամազգեստը չկեղտոտելուհամար (մուգ կանաչ թավշյահամազգեստը հատուկ նվեր էր`ուղարկված Գլենդելում բնակվող հորեղբոր որդու կողմից երեք տարի առաջ): Աղջկակլորիկ ու գեղեցիկ դեմքին լարվածություն կար, նրա խորունկ եւ սեւ աչքերի փայլը միայնմի բան էր տենչում` վայրկյան առաջ հասցնել լուրը:
Տան եւ գոմի միջեւ ընկած տարածքն ընդամենը երեք հարյուր մետր էր, բայց նախօրեինտեղացած հորդառատ անձրեւը վերածել էր գետինը միասեռ ջրիկ զանգվածի, որի միջովշարժվելու համար ամենահամապատասխան կոշիկները ռետինե սապոգներն էին:Գոմում, սակայն, չնայած նման դժվարհասանելիությանը, իրարանցում էր: Ծնում էրՄանուշակ կովը, եւ երկունքի արարողությանը ներկա գտնվելու հավաքվել էրՀարությունյանենց ողջ ընտանիքը` Համբարձումը, նրա կին Ծովիկը, Համբարձումիծնողներ Նազիկ տատն ու Կարապետ պապը եւ փոքր տղան` Արայիկը, ում տասը տարինլրացել էր անցած շաբաթ: Միայն կրտսեր Նազիկն էր` Համբարձումի աղջիկը, ով մնացել էրտանը` հրաժարվելով անցնել ցեխոտ ճանապարհը, եւ գոմում նրա հանկարծակի ուշնչակտուր հայտնվելը այն պահին, երբ մեծ ու դատարկ աչքերով Մանուշակ կովըգլխապատառ բառաչում էր, խիստ անակնկալի բերեց ընտանիքի անդամներին:
- Շտապ, շատ շտապ, քեռին է եկել, քեռին փորձանքի մեջ է...,- հեւալով ասաց Նազիկն ունոր շունչ քաշեց. առաքելությունը կատարված է, լուրը հասցված է:
- Վայ, քոռանամ ես,- չոքերին հարվածեց Ծովիկն ու բոլորին դեն հրելով իրեն դուրս գցեցգոմից ու վազեց դեպի տուն:
Սկսվեց խուճապը: Բոլորը, այդ թվում` տատն ու պապը, աղմուկ բարձրացրեցին, եւինչպես դիվահարներ, հարձակվեցին գոմի դռան վրա` մի կողմ հրելով շնչասպառՆազիկին: Երբ բոլորն արդեն ցեխը դես ու դեն շփելով վազում էին դեպի տուն, Նազիկըհայտնաբերեց, որ հողաթափ-նապաստակները մինչեւ ականջները խնված են թրիքախառնցեխի մեջ, իսկ վարդագույն ծաղկավոր խալաթը կարծես այնքան էլ վարդագույն չէ:Զայրույթից աղջիկը շիկնեց, ապա, ինչքան ուժ ուներ, շրխկացնելով փակեց գոմի դուռը,որտեղ մեծ ու դատարկ աչքերով Մանուշակ կովը տանջվում էր երկունքի ցավերից:
Հարությունյանենց տան մեծ սենյակի անկյունում, թախտին, իրար վրա բուրգի պեսշարված բարձերի կողքին քեռին էր: Սեւ, մի քիչ հին, բայց իդեալական մաքուր, առանցորեւէ փոշու հատիկի նոթբուքը միացված էր, թարթում էր ինտերնետային կապի առկայությունը փաստող փարոսիկը եւ Հարությունյանների ընտանիքին էր նայումԾավիկի մոսկվաբնակ եղբայրը` Շավոն: Նրա պատկերը մերթընդմերթ լղոզվում էր, ինչը,թերեւս, գյուղի անբերանպաստ, սարերի մեջ կորած-մոռացված դիրքից էր:
- Հեյ լսո՞ւմ եք,- հարցրեց Շավոն:
Համբարձումը, տեսնելով, որ Ծովիկը հուզմունքից, իսկ գուցե եւ շնչառության պակասից չիկարողանում խոսել, առաջինն ինքը բարեւեց աներձագին:
- Էս խեր լինի, Շավո, այ տնաշեն, էս ո՞ւր ես կորել:
- Չվախենաք, դուք կարեւորը հեչ չվախենաք, դու Ծովիկին էլ ասա, թող չվախենա, ես լավ եմ, հիմա արդեն բաց են թողնում ինձ, մի քանի օրից բաց կթողնեն, բանտում եմ ես,բանտում, լսո՞ւմ եք:
- Վայ, քոռանամ ես,- ասաց Ծովիկն ու այնպես սփրթնեց, որ խեղճ Նազիկ տատն ուԿարապետ պապը առաջ եկան` նրան թեւերի տակից բռնելու` որ չընկնի:
- Այ տղա, էդ ի՞նչ ես արել, որ բանտ ես ընկել,- հարցրեց տագնապած Համբարձումը:
- Մարդ եմ գցել ավտոյի տակ: Բայց արդեն պարզ է, ողջ-առողջ է, դիմում էլ չի գրելու, ինձպայմանական բաց կթողնեն արդեն, հետ կուղարկեն էդտեղ, դուք չվախենաք հանկարծ,պատմեք տեսնեմ` ինչ կա, ո՞նց եք:
- Այ տնաշեն, էդ դու բանտում, բա ո՞նց ես խոսում,- մեջ մտավ Կարապետ պապը:
- Էստեղ սկայպ կա, տվել են քսան րոպե, ասել են` խոսա արխային, ես էլ ձեզ եմ զանգել,դուք չվախենաք:
Տանը քար լռություն տիրեց: Ծովիկը, ում դեմքի գույնը միանգամից տեղն եկավ, բայցդիմագծերը տարօրինակ սրվեցին, չռեց աչքերը նոթբուքի էկրանին: Նույնիսկ փոքրիկԱրայիկը, որ մինչ այդ գորգի վրա նստած ինչ-որ բան էր պտտեցնում եւ խաղում,բարձրացրեց գլուխն ու զարմացած նայեց թախտի վրա, բարձերի կողքին հանգրվանածքեռուն: Վերջինս, տեսնելով զարմիկի այս հուզիչ ժեստը, չդիմացավ.
- Վույ աման, էն ում բալեն ա...
- Շավո,- չորացած բերանը մի կերպ բացելով` ասաց Ծովիկը,- մենք էլ ենք բանտո՞ւմ:
Էկրանի վրա Շավոյի դեմքը ստացավ հիմար արտահայտություն, իսկ դեմքին սառածժպիտը կարծես հարցրեց` «Հա ջա՞ն»:
- Շավո, դու էդպես հանաք մի անի, դու մեզ պես հասարակ մարդկանց հունից մի հանի, դուէն ասա, որ բանտից բաց են թողել, գնացել ես տուն...
- Ես ախր բանտում եմ դեռ, ինչի՞ եք խառնվել իրար,- ասաց Շավոն Մոսկվայից:
- Վայ,- ճչած Ծովիկն ու հարձակվեց Արայիկի վրա` նրան գրկելու եւ ամեն կերպպաշտպանելու համար:
Կարապետ պապը ծերունական չոր, բայց ամուր ափերում սեղմեց Նազիկ տատի ձեռքը:Համբարձումը, հայացք նետելով սենյակում, սեղանների եւ պահարանների վրա դրված մյուս նոթբուքներին, մոտեցավ աներձագին: Նրա ծանր շնչառությունից նոթբուքի էկրանըքրտնեց` լղոզելով Շավոյի պատկերը:
- Շավո, մենք հիմա բանտո՞ւմ ենք,- հառաչեց Համբարձումը:
Շավոն մի պահ հապաղեց, ասես մտքում ինչ-որ հաշվարկներ արեց, հետո աչքերըփայլեցին այնպես, ինչպես կփայլեին մի շատ դժվար խնդիր բարեհաջող լուծելուց հետո:
- Ախր ես ձեզ այն ժամանակ ասում էի,- ասաց նա` իր հերթին մոտեցնելով գլուխըբանտային համակարգչի տեսախցիկին.- այդ գրողի տարած սկայպերը շարժական են:
Քար լռություն:
- Հեյ, գրողը ձեզ տանի, դուք պատկերացնո՞ւմ եք: Այդ նոթբուքը դուք կարող եք տանել ուրուզում եք, եւ դա չի նշանակի, որ ձեզ հետ խոսացողը նույնպես կտեղափոխվի: Ու քանիանգամ եմ ասել, գոնե փոքրիկ Նազիկին սովորացրեք, որ քեռին չի «գալիս», քեռին«զանգահարում է»:
Հարությունյանները նայում էին նոթբուքի էկրանին:
- Ես հիմա Մոսկվայում եմ, դուք ձեր հերն անիծած գյուղում, ու դուք չեք կարող լինելբանտում, ինչպես եւ ես չեմ կարող լինել ձեր տանը:
- Բա որտե՞ղ ես դու,- հարցրեց Ծովիկը, ում համար եղբոր կոպիտ եւ ագրեսիվ տոնըչարագուշակ մի ազդանշան էր հանդիսանում:
Ծովիկի սադրիչ հարցից հետո լռելու հերթը Շավոյինն էր: Լռությունն այդ տեւեց մոտ երկուրոպե, ինչից հետո սթափեցնող շրխկոցով բացվեց դրսի դուռն ու շեմին հայտնվեց կրտսերՆազիկը, ում վարդագույն, ծաղկավոր եւ ցեխոտ խալաթի տակից երեւում էր նույնքանցեխոտ մուգ կանաչ սպորտային համազգեստը: Ցեխոտ էր նաեւ աղջկա դեմքը, եւ կարելիէր միանշանակորեն պնդել, որ ճանապարհին, վազելիս նա հասցրել է բերանքսիվայրընկնել ցեխաջրերի եւ ինչու չէ` նաեւ թրիքի մեջ:
- Հորթը եկավ,- ասաց շնչակտուր ու ցեխակոլոլ Նազիկը` ընկնելով գետնին,- հասե´ք:
Ընտանիքը, որ մինչ աղջկա հայտնվելը փորձում էր լուծում տալ Շավոյի շուրջ ստեղծվածիրավիճակին, ասես հատուկ համաչափություն պահելով` նետվեց դեպի դուռը:
- Հեեեեյ, ինձ էլ տարեք, ինձ էլ տարեք հետներդ, էս անտեր նոթբուքը վերցրեք հետներդ, սաշարժվում է, գրողը ձեզ տանի...
Բայց արդեն ուշ էր: Ցեխակոլոլ Նազիկը, ով արդեն չէր փորձում պաշտպանել իր խալաթնու սպորտային համազգեստը, իսկ հողաթափ-նապաստակներն էլ նման էին երկու մեծցեխագնդերի, վերջինը դուրս եկավ տնից` չմոռանալով ինչպես հարկն է շրխկացնել դուռըքեռու վրա` վերջինին թողնելով միայնակ անցկացնել իրեն մնացած վերջին րոպեները քրոջ ընտանիքի տան դատարկ պատերի, սենյակով մեկ ցրված նոթբուքների ընկերակցությամբ: Նոթբուքների, որոնցից ամեն մեկը նախատեսված էր կոնկրետ ազգականի հետ շփվելու համար, եւ դատարկ սենյակում իրականում ներկա էին ինքը` Շավոն, Համբարձումի ամերիկաբնակ եղբայրը, Համբարձումի երեւանաբնակ քույրը, Կարապետ պապի զարմիկը, Ծովիկի երկու քույրերը եւ այլք:
Արունով ու լորձերով ողողված գոմում, հոգնած եւ ուժասպառ Մանուշակ կովի շուրջհավաքված էր Հարությունյանների երջանիկ ընտանիքը: Համբարձումը, որ պարզապեսշողշողում էր ուրախությունից եւ հպարտությունից, հայացքը մոտեցրեց նոր հայտնվածհորթի աչքերին:
- Անուուուշ,- ասաց Համբարձումը:
Գոմում, աթարի շերտերի վրա հարմար տեղադրված նոթբուքի էկրանից պսպղացինՀարությունյանենց նոր ծնված հորթի խոշոր ու դատարկ աչքերը:
- Մուուու,- ասաց հորթը նոթբուքի դինամիկներից:
- Մուուու,- ասաց Մանուշակ կովը Հարությունյանենց գոմից:
0 comments :
Post a Comment